HCV jest wirusem przenoszonym przez krew, do infekcji dojść więc może wyłącznie poprzez ekspozycję organizmu na zakażoną krew. Najczęściej zdarza się to podczas zabiegów medycznych oraz wśród osób przyjmujących środki odurzające drogą dożylną, rzadziej dochodzi do zakażeń wertykalnych (z matki na dziecko).

Możliwe są zakażenia podczas zabiegów tatuowania, piercingu, akupunktury, w salonach fryzjerskich i kosmetycznych. Rzadkie są także zakażenia wynikające z codziennego życia z osoba zakażoną. W takich warunkach do transmisji wirusa może dojść w wyniku stosowania rzeczy osobistych skażonych krwią z HCV, takich jak maszynki do golenia, szczoteczki do zębów, przybory do pielęgnacji paznokci. Prawdopodobne, są infekcje na drodze stosunków seksualnych, musi im jednak towarzyszyć przerwanie ciągłości błon śluzowych.

Niestety, pomimo wieloletnich wysiłków, nie udało się dotychczas opracować szczepionki przeciw temu zakażeniu, dlatego nie dysponujemy sposobami swoistego uodpornienia przeciw HCV osób potencjalnie narażonych (pracownicy opieki zdrowotnej, osoby poddawane zabiegom medycznym, narkomani). W Polsce – pomimo narastającego problemu WZW typu C – badaniu na obecność zakażenia HCV poddawani są rutynowo wyłącznie dawcy krwi i narządów oraz osoby dializowane. Diagnostyka pod kątem HCV jest zalecana, jako opcjonalna u kobiet w ciąży, a poziom wiedzy społeczeństwa na temat HCV i profilaktyki zakażeń jest niepokojąco niski.

W warunkach opieki medycznej, obowiązek ochrony zarówno pacjentów jak i pracowników medycznych przed zakażeniem spoczywa na personelu, który musi dbać o przestrzeganie tzw. uniwersalnych zasad profilaktyki zakażeń szpitalnych.

W życiu codziennym, przed zakażeniem HCV można się ustrzec unikając wykonywania tatuaży czy kolczykowania w niejałowych warunkach. W kontaktach seksualnych należy przestrzegać zasady współżycia z jednym, zdrowym partnerem.

U większości osób zakażonych w okresie przewlekłego zapalenia wątroby nie obserwuje się żadnych objawów klinicznych. Rzadko występują takie objawy jak osłabienie, przewlekłe zmęczenie, zaburzenia koncentracji czy utrata masy ciała. Należy dodać, że rozwój choroby wątroby może zatrzymać się na tym etapie i nie spowodować trwałego uszkodzenia wątroby w postaci marskości. Niekorzystny postęp choroby w kierunku marskości wątroby na skutek wieloletniego zakażenia manifestuje się objawami klinicznymi w postaci wodobrzusza, obrzęków, żółtaczki czy też krwotoku z żylaków przełyku. Wystąpienie każdego z tych objawów wymaga pilnej hospitalizacji i leczenia.

Podstawowym badaniem w diagnostyce zakażenia HCV jest badanie obecności przeciwciał anty- HCV w surowicy krwi chorego. Badanie można przeprowadzić w większości laboratoriów a pacjent poddany badaniu nie musi być na czczo. Badanie anty-HCV jest konieczne w każdym przypadku, gdy stwierdza się u chorego nieprawidłowe aktywności aminotransferazy alaninowej (ALT). Istnieje jednak możliwość, że pacjent z aktywnym zakażeniem HCV, będzie miał prawidłową aktywność ALT. Badanie obecności anty-HCV zaleca się więc u wszystkich osób, które miały przeprowadzane kiedykolwiek zabiegi medyczne lub niemedyczne z przerwaniem ciągłości tkanek (np.: iniekcje, zabiegi diagnostyczne i operacyjne, tatuaże), były leczone preparatami krwi przed 1993 rokiem lub też są partnerami seksualnymi osób zakażonych HCV.

W przypadku stwierdzenia obecności przeciwciał anty-HCV w surowicy, należy wykonać badanie potwierdzające obecność materiału genetycznego wirusa czyli HCV RNA. Dopiero wykazanie HCV RNA w surowicy chorego jest ostatecznym potwierdzeniem faktu zakażenia. Może się bowiem zdarzyć, że pacjent samoistnie wyeliminuje zakażenie we wczesnej fazie infekcji, a wtedy przeciwciała anty-HCV będą się utrzymywać w surowicy do końca życia, nie będą jednak świadczyć o aktywnym zakażeniu.

W przypadku potwierdzenia zakażenia, następne etapy diagnostyki polegają na ocenie zaawansowania zmian chorobowych w wątrobie i wydolności tego narządu (celem ustalenia wskazań do leczenia) oraz rodzaju genotypu HCV (celem wyboru odpowiednich leków i zaplanowania długości terapii).

Oceny zaawansowania zmian chorobowych w wątrobie dokonuje się wykonując biopsję wątroby, a następnie ocenę pobranego wycinka wątroby pod mikroskopem albo wykonując nieinwazyjne badanie elastograficzne (Fibroscan - patrz słowniczek). W przypadku braku cech patologii w wątrobie lub gdy zmiany są minimalne, można leczenie odroczyć i obserwować chorego. W przypadku stwierdzenia znacznego uszkodzenia wątroby, któremu towarzyszy jej niewydolność, obecnie stosowane leczenie przeciwwirusowe jest przeciwwskazane, gdyż na ogół znacznie pogarsza stan chorego. Wskazania do leczenia istnieją natomiast u wszystkich chorych z potwierdzonym zapaleniem i lub włóknieniem wątroby oraz rozpoczynająca się marskością w okresie wydolności wątroby.

Leczenie WZW typu C w Polsce odbywa się w ramach programów lekowych Ministerstwa Zdrowia: „Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C” oraz „Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C terapią bezinterferonową” i jest w pełni refundowane. Możliwe są trzy metody terapeutyczne a o wyborze leczenia decyduje lekarz prowadzący pacjenta: terapia dwulekowa (złożona z pegylowanego interferonu alfa i rybawiryny), terapia trójlekowa (złożona z pegylowanego interferonu alfa, rybaviryny oraz inhibitora proteazy) oraz najnowocześniejsza, terapia bezinterferonowa (blokuje działanie białka wirusa zapalenia wątroby typu C zwanego „NS5A” oraz „NS3/4A”. Oba te białka są niezbędne do namnażania się wirusa. Poprzez blokowanie tych białek lek uniemożliwia namnażanie się wirusa zapalenia wątroby typu C oraz zakażanie nowych komórek). Leczenie można uznać za skuteczne jeżeli 24 tygodnie po jego zakończeniu nie stwierdza się obecności HCV RNA we krwi co oznacza uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej (SVR) czyli wyleczenie z zakażenia wirusowego.

Nowoczesne, bezinterferonowe terapie dają niemal 100% skuteczność osiągnięcia SVR w trakcie krótkiej, przeważnie 12 tygodniowej terapii.

W następstwie eliminacji wirusa zmiany chorobowe w wątrobie zaczynają się powoli cofać. Proces ten może trwać kolejne miesiące lub lata, w zależności od zaawansowania choroby przed leczeniem lecz z czasem prowadzi do znacznej poprawy lub całkowitego wycofania się zmian zapalnych i włóknienia w wątrobie.